Pokolenie Z

Nauczeni szybciej korzystać ze smartphona niż samodzielnie spożywać posiłek. Żyjący jednocześnie w świecie realnym i wirtualnym, bo dla nich to ta sama rzeczywistość. Meldując się w kinie na Facebook’u, wysyłając Snapy do znajomych z drogi autobusem i wrzucając kolejną fotkę jedzenia na Instagramie, nazywani są generacją multitasking. Nie wyobrażają sobie życia bez stałego łącza internetowego, bo było dla nich dostępne od zawsze. Wychowani w otoczeniu elektroniki, na bajkach oraz wszystkiego co zaczyna się na „i”- zaczynając od Internetu, kończąc na iPhone, iPad, iTunes, iTouch i innych.

„Pokolenie Z” to osoby urodzone w dobie rozkwitu i pierwszej szerokiej dostępności do mediów. Przychodząc na świat po roku 1990, codziennością stało się dla nich życie wśród otaczających nas nowych technologii. Szybciej odblokują iPada niż otworzą zamek w drzwiach, wstukają słowo na szklanym ekranie niż napiszą coś na kartce papieru, mają setki znajomych na Facebooku i nie wiedzą co to granice. Internet nie ma granic, nie można go ograniczyć, powiedzieć „tu się kończy i dalej nic nie ma”. Mają świadomość, że w sieci istnieją zagrożenia, ale nie boją się wirtualnego świata. Żyją w nim od zawsze. Dostając od pierwszych lat własny telefon, tableta, z którym zasypiają i budzą się. Częściowo tylko dlatego, żeby rodzice mieli chwilę spokoju, w dużej mierze by nie być wykluczonym z grupy rówieśników. W nowoczesnych szkołach dostają iPada, na których pracują w trakcie lekcji. Wyszukują informacji w Wikipedii, nie w słownikach papierowych. Nie widzą sensu uczenia się odczytywania godziny na zegarku ze wskazówkami, bo ta wiedza im się już za kilka lat w ogóle nie przyda.

Rodziców „pokolenia Z” dopada syndrom elektronicznych ekranów , którzy z obawy przed zarzutami, że ograniczają dziecku dostęp do nowoczesnych urządzeń, rezygnują z ograniczania czasu obcowania z tabletem czy smartphonem. Sobie również. Dzieci i nastolatkowie również dostrzegają uzależnienie od urządzeń mobilnych wśród swoich rodziców. Ciężko im wygrać, gdy konkurują z portalami społecznościowymi. Matka cały dzień spędza na śledzeniu życia innych na Facebook’u, a zmęczony pracą ojciec ogląda filmiki na Youtube po powrocie do domu. Wychodząc z mieszkania muszą pamiętać o trzech rzeczach: kluczach, dokumentach i telefonie. W restauracji, czekając na posiłek dorośli oczy mają wlepione w telefon. Dzieci próbujące zwrócić na siebie uwagę, odwracają małymi rączkami głowę mamy w swoim kierunku, lecz przegrywają ze szklanym ekranem. Krzyczą, rzucają zabawkami, na co ojciec odwraca nareszcie wzrok, burknie „cicho” i wraca do świata online. W nim, nikt od niego niczego nie wymaga. Może grzecznie być zaproszony do kolejnej gry, rozerwać się, porozmawiać ze znajomym bez wychodzenia z domu i mieć przy tym czas dla siebie. Teoretycznie, bo życie online w sieci, oznacza bycie offline w realnym życiu.

Pamiętam wychodzenie na osiedlowe podwórko z kluczami na szyi. Dzwonienie domofonami i pytanie „A Karolina wyjdzie na dwór?”, krzyczenie mamy z okna, że kolacja gotowa. Pewnie i na plaży zdarzało mi się biegać nago, gdy miałam kilka lat. I jakoś nikt nie był oburzony i nie zarzucał mojej mamie, że ściąga w okolice pedofilów. Gdy coś działo się w szkole miałam kartę z impulsami do budki telefonicznej, a nauczyciel dzwonił do prawnych opiekunów, gdy faktycznie zdarzyło się coś poważnego. Nie, nie dlatego że dostałam 6 z w-f’u albo powiedzieć, że Ania mnie przezywa. Na koloniach po kilku dniach rozłąki tęskniłam za domem, smutna przytulałam się do wychowawców. Nie wiedziałam co to pedofilia i nigdy osobiście mnie to nie dotknęło. To nie jest tak, że w XXI wieku gwałtownie wzrosło zjawisko pedofilii i homoseksualizmu. To było od zawsze, tylko wcześniej nikt o tym głośno nie mówił. Wiem, że krowa wcale nie jest fioletowa, bo od lat jeździłam na wieś(nawet w 2015 roku ciężko tam o zasięg).

Znam smak ciepłego jeszcze mleka, kleju do znaczków pocztowych, obdartych kolan, biegania po podwórku, wracania po kilku godzinach z osiedla bez ciągłej opieki rodziców, rozwiązywania konfliktów z rówieśnikami twarzą w twarz zamiast hejtu w sieci, możliwość spotkania się bez oświadczania tego na Facebook’u i wcześniejszego umawiania się za pośrednictwem telefonu. Zamiast e-mail’i piszę czasami listy, wysyłam pocztówki, walczę z włączaniem telewizora podczas posiłku i pamiętam, że „<3” różni się od „kocham Cię”. Cieszę się, że mam masę pięknych wspomnień w głowie, nie w telefonie. Z dzieciństwa pamiętam rozmowy z dziadkami, którzy mówili, że kiedyś rarytasem był chleb z cukrem, nie rozumiałam tego. Moje dzieci z pewnością nie pojmą, że kiedyś nie było Internetu, telewizora, a nawet samochodu. Szczególnie, że jak moi dziadkowie mogli cieszyć się z mandarynek raz do roku czy że kiedyś czekało się godzinami na połączenie telefoniczne, a na granicach stali celnicy.

Najważniejszy jest umiar. Nie uciekniemy przed światem mediów, ale też nie toczmy tam życia. Wyloguj się do życia.

Twórz wspomnienia w głowie, nie na tablicy na Facebooku. 

Więcej o „Pokoleniu Z” dowiesz się TUTAJ.

K.

photo: pokoleniez.pl